Historia Szkoły Podstawowej w Wolce Dąbrowieckiej
od XV wieku
W średniowieczu, tereny Mazowsza położone na wschód od Wisły pokryte były ogromnymi niedostępnymi lasami, prawie bezludne. Zaledwie w kilku miejscach znajdowały się osady otoczone rozległą puszczą.
Okolice wraz z Poświętnem należą do najstarszych miejscowości w rejonie wołomińskim. Powstały bowiem w początkach XV wieku. Należały one do powiatu stanisławowskiego.
Po powstaniu styczniowym władze carskie dokonały zmian administracyjnych. Z części powiatu stanisławowskiego utworzono w 1865 roku powiat radzymiński. Powiat miał charakter wybitnie rolniczy. Pracowało tylko 358 rzemieślników, 21 nauczycieli, 3 lekarzy, 2 aptekarzy, 111 urzędników i oficjalistów dworskich. Zaledwie 1248 osób umiało czytać i pisać. Czynnych było 21 szkół początkowych, wszystkie zatrudniały tylko jednego nauczyciela. W skład powiatu wchodziło wówczas 9 gmin, między innymi Ręczaje, a w niej wieś Wólka Dąbrowicka.
Stosunki społeczno-obyczajowe okolicznych wsi kształtowały się na gruncie dworów szlacheckich. Dwory takie znajdowały się między innymi w Krubkach, Woli Cygowskiej i Wólce Dąbrowickiej.
Dwór w Wólce Dąbrowickiej należał do dziedzica Ryszarda Puciatyckiego. Ojciec właściciela majątku mieszkał w Warszawie na ul. Twardej, zaś dziedzic z żoną i dziećmi w Wólce Dąbrowickiej. Grunty ziemianina zajmowały powierzchnię 300 ha. Mieszkanie dziedzica składało się z czterech pokoi, natomiast pracownicy gospodarstwa zajmowali tzw. czworaki. W czworakach mieszkały 4 rodziny, każda z nich miała po dwa mieszkania.
Budynki gospodarcze rozciągały się na terenach obecnie zajmowanych przez państwa Kurek do posesji państwa Fabisiak. Inwentarz ziemianina to 4 pary koni, które pracowały w gospodarstwie i służyły też jako „środek lokomocji” w ówczesnych czasach oraz 10 sztuk bydła. Zwierzętami tymi opiekowali się pracownicy.
W gospodarstwie dziedzica Puciatyckiego zatrudnionych było na stałe 6 osób:
– Rudnik Józef (zarządca)
– Kalisz Stanisław
– Stępień Paweł
– Stępień Stanisław
– Sabała Leokadia (kucharka)
– ogrodnik
Tereny wokół budynków gospodarczych dziedzica były atrakcyjne i ekonomicznie wykorzystywane. Wspaniała sadzawka i jeziorko, w której była hodowla karpi. Duży sad i ogródek warzywny dostarczał smakowitości nie tylko dziedzicowi i jego rodzinie, ale też osobom zatrudnionym w gospodarstwie. Właściciel majątku był osobą bardzo wrażliwą na potrzeby innych. Pozwalał pracownikom korzystać również z drewna na opał, aby nie marźli w czasie chłodu i mrozów.
Dziedzic Puciatycki odwiedzał sąsiedzkie dwory w Krubkach, Zuzance. Wsiadał wtedy do dwukołowego pojazdu zwanego „wolant”, a stangret służył jako „taksówkarz”.
I tak toczyło się życie „sielskie, wiejskie” do roku 1944.
po II Wojnie Światowej
Kończy się II wojna światowa i Komitet Wyzwolenia Narodu Polskiego ogłasza parcelację gruntów.
Dziedzic Puciatycki otrzymuje nakaz opuszczenia swej posiadłości w ciągu 24 godzin. Swój dobytek życiowy może zabrać tylko na dwa wozy konne. Wraz z rodziną udaje się do Wołomina, a później z córką i żoną do Poznania, gdzie zostaje właścicielem browaru.
Syn dziedzica zarządza gruntami PGR-u o powierzchni 2000 ha, a z czasem emigruje z kraju.
Początki edukacji w tej okolicy miały miejsce w Dąbrowicy. Przed wojną istniała tam szkoła, która niestety spłonęła w lipcu 1944 roku
